Εδώ και τρία χρόνια η κυβέρνηση, μέσω του νόμου περί αξιολόγησης των σχολικών μονάδων, επιχειρεί να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο το δημόσιο σχολείο. Εύηχες λέξεις και συμμαχίες με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης διαστρεβλώνουν πλήρως την πραγματικότητα που ζουν τα παιδιά μας και οι εκπαιδευτικοί τους στα σχολεία.
• Τα παιδιά μας φοιτούν σε σχολεία που κινδυνεύουν. Σοβάδες, μπαλκόνια, πίνακες κ.ά πέφτουν κυριολεκτικά στα κεφάλια τους, με τα περιστατικά παιδιών στα νοσοκομεία από τέτοιου είδους δυστυχήματα να αυξάνονται. Η δε διαρκής υποχρηματοδότηση οδηγεί σε βασικές ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή (υπολογιστές, εποπτικό υλικό κ.ο.κ.), ενώ η ραγδαία αύξηση των τιμών στην ενέργεια απειλεί τα σχολεία με διακοπές ρεύματος και θέρμανσης.
• Τα παιδιά μας φοιτούν σε σχολεία που ποτέ δεν έχουν κανονικό πρόγραμμα από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών οδηγούν σε χαμένες διδακτικές ώρες. Ποτέ το ολοήμερο πρόγραμμα στα δημοτικά δεν ξεκινά στην ώρα του, ποτέ δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων στα σχολεία, πάντα λείπουν καθηγητές/τριες από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
• Τα παιδιά μας φοιτούν σε σχολεία χωρίς νοσηλευτικό προσωπικό και κάποια αναγκάζονται να μείνουν σπίτι, αφού χωρίς αυτό κινδυνεύον. Η παράλληλη στήριξη και η ενισχυτική διδασκαλία αντιμετωπίζονται ως πολυτέλεια, αναγκάζοντας τους γονείς να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη και να καλύπτουν οι ίδιοι τις υποχρεωτικές παροχές του δημόσιου σχολείου.
• Τα παιδιά μας φοιτούν σε σχολεία εξεταστικά κάτεργα, με πλήρως εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών, με αναλυτικά προγράμματα που έχουν αντικαταστήσει τη γνώση με πληροφορία σε ένα κλίμα ανταγωνιστικό και κανιβαλιστικό.
Το Υπουργείο Παιδείας απαντά τις δικές του εσκεμμένες ελλείψεις με… αξιολόγηση. Προχωρά σε μια ουσιαστική παραίτηση από τις υποχρεώσεις του, αξιολογώντας και κατηγοριοποιώντας τα σχολεία σε κακά και καλά, ορίζοντας έτσι ότι η ευθύνη που ένα σχολείο καταρρέει, η ευθύνη που ένα σχολείο δεν έχει υπολογιστές, η ευθύνη που σε ένα σχολείο τα παιδιά δεν αποδίδουν όπως εκείνο θέλει, βαραίνει εκπαιδευτικούς και γονείς, διευθυντές/ντριες που δεν μπόρεσαν να γίνουν πετυχημένοι/ες managers για να βρουν χορηγίες ιδιωτών και να καλύψουν τα κενά.
Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των παιδιών μας στάθηκαν εδώ και τρία χρόνια στο ύψος των περιστάσεων. Ανέλαβαν για άλλη μια φορά την ευθύνη και μπροστά σε απειλές και εκφοβισμούς αρνήθηκαν να εφαρμόσουν αυτό το έκτρωμα. Και όπως συνηθίζεται, το Υπουργείο Παιδείας εντείνει τις απειλές του και προχωρά σε σκληρότερους εκβιασμούς, αυτή τη φορά προς τους διευθυντές και τις διευθύντριες. Απαιτεί να αντικατασταθούν όσοι/ες συμμετέχουν στην απεργία/αποχή που τα σωματεία τους έχουν κηρύξει, τους/τις θέτει απέναντι στους συναδέλφους τους, απέναντι στο ίδιο το δημόσιο σχολείο.
Ως γονείς στεκόμαστε δίπλα στους δασκάλους και τις δασκάλες των παιδιών μας. Δεν είναι υποχρέωση, είναι καθήκον. Αφορά την καθημερινότητα και το μέλλον των παιδιών μας
'Ενωση Γονέων 1ης δημοτικής κοινότητας Αθήνας
