Δημοτική (αν) ασφάλεια
Πώς φαντάζεται κανείς το απόγευμα μιας παρέας παιδιών στην παιδική χαρά της γειτονιάς
του; Χαρούμενο, φωτεινό, ίσως κουραστικό· πάντως όχι επικίνδυνο. Κι όμως, για τους κατοίκους
του μεγαλύτερου Δήμου της χώρας, οι απογευματινές επισκέψεις σε έναν από τους ελάχιστους
δημόσιους χώρους, συχνά καταλήγουν σε φαρμακεία, κέντρα υγείας, ακόμα και σε νοσοκομεία.
Αυτή τη φορά, ένα τρίχρονο αγοράκι έπαιζε στην τραμπάλα που βρίσκεται στην παιδική χαρά
της Νεάπολης Εξαρχείων, δίπλα στο 14ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών. Η έλλειψη της απαραίτητης
και προβλεπόμενης προστατευτικής μπάρας – όπως καταδεικνύεται στις συνημμένες φωτογραφίες
– ήταν η αιτία της απότομης πρόσκρουσης του μικρού παιδιού σε ένα κατώτερο μεταλλικό στοιχείο
της τραμπάλας. Μία πτώση που οδήγησε σε ένα έντονο οίδημα στην περιοχή του ματιού και στην
ανάγκη οφθαλμιατρικής παρακολούθησης.
Παρά το δυσάρεστο γεγονός, ίσως να μην παίρναμε την πρωτοβουλία να γράψουμε αυτό το
κείμενο εάν ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει αντίστοιχο ατύχημα στην συγκεκριμένη παιδική
χαρά, η οποία και αποτελεί τη μοναδική επιλογή των κατοίκων της περιοχής. Εάν στην ίδια παιδική
χαρά δεν κινδύνευε την προηγούμενη χρονιά να χάσει τη ζωή του ένας μαθητής του διπλανού
νηπιαγωγείου, όταν τον καταπλάκωσε η σιδερένια καγκελόπορτα. Εάν λίγες εβδομάδες νωρίτερα,
ένας άλλος μαθητής του νηπιαγωγείου δεν κατέληγε με ράμματα στο πρόσωπο, ύστερα από πτώση
στο ακατάλληλο για παιδική χαρά κεκλιμένο έδαφος που ενώνει την παιδική χαρά με το γήπεδο του
μπάσκετ. Δεν θα το γράφαμε εάν δεν νιώθαμε φόβο για όσα μπορεί να ακολουθήσουν στο μέλλον
και εάν δεν νιώθαμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους
προσφέρουμε ένα ασφαλές περιβάλλον παιχνιδιού.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπάρχει και η νομική οδός. Πιθανόν να την ακολουθήσουμε.
Φοβόμαστε όμως ότι αν εκείνοι που έχουν τη διοικητική και την ηθική ευθύνη για την κατάσταση
αυτή δεν κινητοποιηθούν από το χρέος που συνεπάγεται η θέση τους ή έστω από τις τύψεις που
γεννούν οι μελανιές και τα ράμματα στα πρόσωπα των παιδιών μας, δεν θα το κάνουν ούτε υπό την
απειλή μιας δικαστικής διαμάχης.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε ενδελεχώς σε κάθε μία από τις ελλείψεις ή τις κακοτεχνίες
της παιδικής χαράς. Δεν είναι όμως αυτή η δουλειά μας. Είναι η δουλειά κάποιων άλλων να τις
καταγράψουν και να μεριμνήσουν για αυτές. Εμείς, ως γονείς, κηδεμόνες και κάτοικοι της
περιοχής, έχουμε το χρέος απέναντι στα παιδιά να καταδείξουμε την επικινδυνότητα αυτής της
παιδικής χαράς και να απαιτήσουμε από όλους τους υπεύθυνους να κάνουν τη δουλειά τους. Όπως
εξάλλου δεσμεύτηκαν ότι θα πράξουν, μετά το συμβάν με την πτώση της καγκελόπορτας. Εμείς, με
ανακούφιση πλέον, θα κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια, αυτά τα παιδιά που οι κυβερνώντες μας
κατονομάζουν το μέλλον της χώρας μας. Και είναι το μέλλον. Ελπίζουμε να είναι ένα μέλλον
χαρούμενο, ακέραιο και ασφαλές!
Γονείς, κηδεμόνες και κάτοικοι της περιοχής
